Post Covid Syndroom en Yoga: de vraag

1. De vraag

| Ik weet nog goed dat ik de vraag kreeg of yoga mij hielp in het herstelproces na mijn uitval door covid-19. In oktober 2020 was ik ziek geworden en een half jaar later waren restklachten als overprikkeling, gebrek aan energie, spierpijnen en moeheid nog altijd dagelijkse realiteit. Ik was erg stellig; nee, yoga helpt me niet. Op dat moment voelde dat ook als de waarheid, echter bleef de vraag de periode daarna in mijn hoofd rondcirkelen.

Door de ziekte was mijn energie, zowel fysiek als mentaal, flink ingestort. Na de kleinste inspanning was ik leeg en moest ik rusten. Van de soepele, fitte en krachtige yogi was ik veranderd in een slappe vaatlap. Mijn oorspronkelijke reactie is altijd geweest om te knokken voor wat ik wil bereiken, om door te zetten. In mijn herstelproces bleek dit echter geen optie. Iedere keer als ik mezelf pushte en iets dacht te bereiken werd ik daarna weer harder terug geworpen. Ik vocht op deze manier een jaar voor mijn herstel, mijn eigen systeem was mijn vijand geworden. En toen kwam het breekpunt, ik kon zo niet door gaan.

In die periode zag ik lotgenoten die wanhopig opzoek waren naar een medicijn, een strohalm om zich aan vast te klampen, zodat alles weer kon worden zoals het was. Mensen die onderzoek na onderzoek ondergingen en steeds de zelfde uitkomst kregen; er is fysiek niets vreemds te ontdekken. Ik zag de energie die daarin gestopt werd en vaak de terugval die daarna kwam. Door deels het te veel aan energie wat uitgegeven werd, en deels de emotionele reactie op de tegenslag. Zoals een van mijn lotgenoten zei; ‘Hoop is een gevaarlijk goed’.

Ik maakte mijn keuze: dit is niet wat ik wil. Dit is niet hoe ik in het leven wil staan, gevangen door de ziekte, zoekend naar een oplossing van buiten. Ik wil mijn eigen systeem niet meer zien als vijand. Ik wil niet meer uitgaan van de onmogelijkheden. Ik stond mijzelf toe om alles los te laten. Ik hoefde niet meer te vechten, ik hoefde niet meer terug naar hoe het was. Er kwam een nieuwe ruimte binnen mijzelf, ik was als het ware een blanco vel papier geworden wat ik kon gaan inkleuren hoe het voor mij goed en passend was.

Ik begon een hele andere band te ontwikkelen met mijn gevoelens, zowel fysiek als emotioneel. Mijn systeem als bondgenoot in het herstel. Waar liggen mijn grenzen? Hoe kan ik daar vanuit respect en compassie naar handelen? Op dat moment kwam ook yoga weer meer in beeld. Het moeten was er vanaf. Waar ik eerder de uitdaging en de prestatie opzocht, koos ik nu voor beoefening die mild was. Asana zonder de prestatie er aan gekoppeld, liggende meditaties en Yoga Nidra.